30.04.2023
Ostatni dzień kwietnia (niedziela)

Ok. godz. 10 dostałam od kolegi Tomasza W. z Ursynowa (i ja na Ursynowie, 300 m dalej) zdjęcie, z pytaniem co to za ptak? Napisał: "Uderzył w okno i leży w ogródku". Szybko odpisałam: "KUKUŁKA". A ponieważ zaraz dotarł do mnie kolejny SMS z piórami, zmartwiłam się, że ptak nie żyje. Na szczęście, KUKUŁKA żyła. Dlaczego uderzyła w okno na parterze budynku?! Prawdopodobnie przelatywała (wiosenna migracja tych ptaków na lęgi, do Polski), wrony ją zaatakowały (stąd te pióra) i wtedy uderzyła w szybę.

Po pół godzinie, telefon: "Dzwoniłem do Eko-patrolu, ale poradzili, żeby poczekać 1/2-1 godziny, bo może kukułka odleci. Ponieważ nadal się nie ruszała, podszedłem do niej. Wystraszyła się i wzleciała do góry. Natychmiast dwie wrony ją zaatakowały. Udało się je odgonić, ale pewnie nie dadzą jej żyć i upolują". Potem przyszło zdjęcie KUKUŁKI - w trawie.

Postanowiłam sprawdzić, co się dzieje i coś zrobić. Za 10 minut byłam na miejscu. Kolega wyszedł z domu i podprowadził mnie do miejsca, gdzie skryła się biedna, zagoniona ptaszyna. KUKUŁKA, jak nieżywa leżała pod gałęziami krzewu, w dość gęstej trawie. Dobrze ukryta, słońce jej tu nie dokuczało. Pochyliłam się i stwierdziłam, że leciutko oddycha, poruszały się pióra na grzbiecie, ogon drgnął. ŻYJE!

Zadzwoniłam do Eko-patrolu (nr 986), kolega Tomasz W. pomagał określić lokalizację. Rozmowa była miła, po drugiej stronie funkcjonariusz wykazywał się troską. Zapewnił, że do godziny trzeba będzie poczekać. Ja obiecałam, że pozostanę na miejscu. Syn kolegi pobiegł do domu po pudełko i przyniósł (pokrywka z odpowiednią liczbą dziurek i wyłożone miękkim papierem). Kolega przeprosił, że zaraz muszą jechać, więc mnie zostawią. Zrobił wspaniałą robotę do tej pory, za co jestem bardzo wdzięczna (Y)

Czekałam i przyglądałam się ptakowi.  
Dotknęłam jednej trawki, na co KUKUŁKA natychmiast zareagowała - uniosła łepek, otworzyła oczy i zaczęła mi się przyglądać. Odsunęłam się i obserwowałam ją nadal, z nadzieją, że może to poleżenie wystarczyło, że odpoczęła, uspokoiła się i zaraz odleci. Wykonała ruch, jakby chciała się unieść na łapkach, ale nie dała rady. Na zdjęciu, na komputerze dostrzegłam krew w kąciku nosa - może tak właśnie zderzyła się z szybą. Oby nie miała  wewnętrznych obrażeń ...
Potem łepek opadł i KUKUŁKA zapadła w drzemkę. 

Po 35 min. dostałam telefon, że ekipa Eko-patrolu jest w okolicy, żebym wyszła im naprzeciw. Dwa razy odchodziłam na kilkadziesiąt metrów od tego miejsca, ale ekipa (pani i pan ze Straży Miejskiej) nadeszli z innej strony. Żeby już nie przeciągać ... Bardzo fachowi i sprawnie Pan podjął KUKUŁKĘ z trawy, na co zestresowana i pewnie obolała ptaszyna zareagowała rozwarciem "paszczy" i wrzaskiem. Została włożona do pojemnika Straży + moja karteczka, jaką miałam pod ręką z informacją, jak i co było z tym ptakiem + moje dane (nazwisko/telefon). Podziękowałam serdecznie i ... tyle.

Teraz myślę, że pewnie powinnam wziąć dane tych dwojga z Eko-patrolu? Przy czym oni od razu poprosili, żebym ich z ptakiem nie fotografowała i że wiozą KUKUŁKĘ do Ptasiego Azylu w ZOO, więc żadnych informacji udzielać nie będą. Z domu napisałam e-mail do Azylu, podałam więcej informacji i kilka zdjęć.

Jeśli ktoś z Was ma możliwość kontaktu z pracownikami Azylu, żeby dowiedzieć się o losy KUKUŁKI, to bardzo proszę - dajcie znać, proszę.

EDIT1: Pierwsza, krótka informacja z Azylu: "NIC NIE JEST ZŁAMANE. Krwotok wewnętrzny. Jest w ciężkim stanie. Rokowania ostrożne ... ".

Trzymajmy mocno kciuki. A kochanym lekarkom/lekarzom pomagającym kukułce w Azylu ZOO - dziękuję serdecznie i wspieram siłą moich dobrych myśli. Ptak musi też zawalczyć o siebie. Miejmy nadzieję, że wola życia zwycięży.

EDIT2: Do dnia 7.05. żadnego więcej odzewu z Azylu nie było, choć kilka razy pisałam do nich. No cóż, widocznie nie ma dobrych wiadomości ... Latasz teraz kukułeczko w bezpieczniejszej przestrzeni z takimi, jak ty i już nie masz żadnych trosk. 

To już 13-ty! Tyle razy spotykaliśmy się w Warszawie, gdzie na Pałacu Kultury - pod iglicą - zainstalowane jest gniazdo dla sokołów wędrownych (Falco peregrinus). Pierwsi właściciele gniazda, piękna para to były: Sawa i Wars - Wars i Sawa (jak Warszawa). Wspaniałe sokoły, które wydały na świat 22 młode. Odeszli do lepszego ptasiego świata w wieku 19 (Sawa) i 20 lat (Wars). 

  Następcy to Giga i Franek. Też już mają na swoim koncie sporą gromadkę sokołów. W r. 2022 - trójkę! Aria, Iga i Varso - zaobrączkowane, imiona dostały w konkursie. Są w tej chwili lotnymi sokołami, które jeszcze wracają do gniazda, gdzie rodzice przynoszą im pokarm. Uczą się od rodziców trudnej sztuki latania i polowania na ptaki w locie. Są pięknym rodzeństwem i trzymają się razem. 

Miejscem Zlotu najczęściej bywa punkt naprzeciwko zachodniej ściany PKiN, przy ul. Emilii Plater (przez 2 lata Zloty odbywały się gdzie indziej, bo wtedy iglica była w remoncie, a gniazdo nieczynne). Tu wisi baner, tu ustawiana jest luneta "Lusia". Tu odbywają się loterie, konkursy, w tym roku licytacja, w tym miejscu robimy co roku zdjęcia i zdjęcie grupowe. Przechodnie dostają informacje o sokołach, kalendarzyki, broszury.
A jednocześnie popatrujemy pod iglicę PKiN, bo często po niebie szybują sokoły, słychać ich nawoływania, widać je też na barierkach i innych elementach Pałacu Kultury.

W tym roku, ponieważ potrzebne były środki na leczenie sokoła, licytowano kilka przedmiotów. Np. "obrazek" z ramką i szklaną szybką zawierający piórka z tegorocznego gniazda sokołów w Lublinie.  

Drugim niezwykłym przedmiotem była puszka piwa. Ale jaka puszka! Piwo specjalne i nadruk na puszce - oczywiście z sokołem. "Poszła" w ręce FalkoFanów za 100 zł!

Bardzo przyjaźnie i serdecznie przywitaliśmy się po 2 latach niewidzenia się. Tzw. stara ekipa mocno się już wykruszyła, ale osoby, które tu przyjeżdżają mają mnóstwo energii i radości życia. Wszyscy podziwiamy sokoły, obserwujemy je w ok. 30 stanowiskach z podglądem kamer, w Polsce, towarzyszymy narodzinom piskląt i ich dorastaniu. To nas bardzo do siebie zbliża. Zresztą,  mamy specyficzną wrażliwość i zrozumienie dla świata ptaków, kierujemy się emocjami i empatią. Z niektórymi osobami "spotykam" się na Facebooku. 

Pogoda w tym roku dopisała, goście bo był z nami prof. Maciej Luniak, Prezes Sielicki i licznie - FalcoFani. Humory też nam dopisywały. Tort, który jest zaprojektowany i oficjalnie prezentowany na Zlocie, zadziwia zawsze swoim kształtem i elementami nawiązującymi do życia sokołów. I jest niezmiennie pyszny! Tegoroczny miał 7 symbolicznych jajek, jakie zniosła partnerka Juniora - Zofia. Junior jest synem Gigi i Franka a wykluł się i dojrzewał w ubiegłym roku w gnieździe na PKiN. Za młody, żeby stać się ojcem, ale gotowy do "pokochania" samicy.

Tort!

Trzy sokoły z tegorocznego lęgu na PKiN jeszcze będą nas cieszyć swoim widokiem przez miesiąc, a potem coraz rzadziej pojawiać się będą w swoim gnieździe.  Za rok będą nowe sokoły, nowy Zlot, wielu nowych FalcoFanów :)

Dziękuję Przyjaciele!
 Trzymajcie się zdrowo! Do zobaczenia za rok!

A wolne sokoły lećcie daleko, niech wam szczęście sprzyja i dobrzy ludzie pomagają!

Zaniepokojona moim fotografowaniem jej dziecka stojącego na skarpie, w trawie, WRONA SIWA nawrzeszczała na mnie, ze złości dziobiąc gałązkę, na której siedziała. Musiałam schować aparat i nakryć głowę reklamówką, bo zerwała się z drzewa, żeby za mną polecieć i dać mi nauczkę ... Na szczęście coś innego odwróciło jej uwagę i mogłam bez problemu dojść do domu.

Ja oczywiście wiem, jak wrony chronią swoje podloty i że są gotowe podziobać człowieka, ale - nie zauważyłam jej siedzącej mi nad głową. I to właśnie tak się dzieje ...Nie zauważa się, ale one są czujne i potrafią zaskoczyć, pikując z wrzaskiem w dół ... Znajomym i nieznajomym mówię o tym, ostrzegam, a sama o mało nie stałabym się celem ataku.

Uważajcie, to poważna sprawa! W niektórych dzielnicach Warszawy wrony są rozzuchwalone i nie odczuwają lęku przed człowiekiem, np.na Ursynowie. Terroryzują całe fragmenty uliczek osiedlowych.  Mają prawo troszczyć się o swoje podrastające dzieci, ale ... co za dużo, to niezdrowo, naprawdę!

Mając wiedzę, doświadczenie i dobre chęci, zadzwoniłam do odpowiedniego działu swojej Spółdzielni. Powiedziałam, że chyba warto powiadomić mieszkańców o czającym się niebezpieczeństwie. Poproszono mnie o napisanie takiego tekstu. Oczywiście, napisałam.

Wysłałam mailem ulotkę i zaproponowałam powieszenie na klatkach schodowych lub na drzwiach wejściowych do klatek. Sprawa jest poważna, bo wrona naprawdę może zrobić człowiekowi krzywdę. Wrony są odważne i nie wahają zaatakować, jeśli widzą kogoś zbliżającego się do ich dziecka-podlota. Wrzeszczą z drzewa - NIE PODCHODŹ DO MOJEGO DZIECKA! ZOSTAW MOJE DZIECKO! I tak właśnie trzeba zrobić: szybko odejść, zakrywając głowę, bo może być dziobnięta.

Ludzie często nie wiedzą o co chodzi. Często nie widzą małego, a wrona ich atakuje. A czasami widzą brzdąca, który łazi, skacze, wydaje się taki pozostawiony sam sobie, głodny ... Możemy mieć wrażenie, że ptak potrzebuje pomocy bo stoi na ścieżce, przy krawężniku lub podskakuje niezdarnie w trawie. Najczęściej to tylko nasza wyobraźnia. Podlot jest pod troskliwą opieką rodziców. Karmią go w odpowiednim czasie i obserwują potencjalnych wrogów. Nie ruszać. Nie podchodzić. To jest drogocenny skarb każdej wrony :)

Wrony to wielkie, silne ptaki i bardzo zaborczy rodzice. Rodzice maja prawo bronić dziecka, chociaż sposób w jaki akurat wrony to robią, nie jest dla nas przyjemny. Niestety, nie mamy innego wyjścia - musimy to przyjąć do wiadomości. Wrony TAK MAJĄ.  Ale też musimy obserwować i zauważać ptaki, które przecież żyją z nami w tym samym miejscu, gdzie i my. 
To prawda, że z roku na rok - powoli - przybywa gniazd wron na osiedlach. A my - przypomnijmy sobie, czy nie podkarmialiśmy wron w zimie, nie dawaliśmy im orzechów, czasami jakiegoś mięsa, innych smakołyków ...? Wrony szybko zrozumiały, że człowieka nie trzeba się aż tak bardzo bać. Natomiast wcale nie zamierzają być wobec nas milsze w okresie, kiedy mają swoje dziecko/dzieci. Niezależnie od zimowej komitywy, teraz traktują nas jak swoich wrogów. A w szczególności nasze psy i koty, które - co tu dużo mówić - są dla podlotów ptasich zagrożeniem, czasami śmiertelnym. 

Nie piszę w tym przypadku o sytuacji, kiedy mały (podlot) wymaga pomocy. To jest rzadsze i zawsze trzeba kogoś wezwać do pomocy, a nie działać samemu.  A jeszcze całkiem inna jest sprawa z pisklętami, które wypadły z gniazda, za wcześnie, są mało opierzone, mają dużo puchu. Znalezionym pisklętom TRZEBA POMÓC! Z udziałem kogoś, kto wie lub oddać w ręce odpowiedniej instytucji. 

Ja lubię wrony i już!

Co miesiąc na stronie internetowej https://www.szerokikadr.pl/konkurs odbywa się konkurs fotograficzny. I co miesiąc wstawiam tam jedno zdjęcie, zgodnie z wymaganymi parametrami i tytułem konkursu.

W kwietniu br. uzyskałam jedno z wyróżnień. Konkurs miał tytuł "Miejskie interakcje".

Bardzo mi przyjemnie :) Moje zdjęcie jest czwarte, z prawej strony.

TEATR CIENI ZE SROKĄ W ROLI GŁÓWNEJ

W styczniu 2022 r, trzeba było zgłosić zdjęcia do Konkursu na Fotografa ROKU 2022. Te same zdjęcia brały udział w Konkursie Okręgowym (u mnie Okręg Mazowiecki) i w głosowaniu publiczności (czyli członków OM ZPFP).

W konkursie było kilka kategorii, m.in. krajobraz, kompozycja i forma, ptaki, świat w naszych rękach, dzikie miasto. Można było zgłosić max. 6 zdjęć dokażdej kategorii, z lat 2020-2021 (za wyjątkiem dwóch ostatnich tu wymienionych kategorii, gdzie przyjmowane były zdjęcia z różnych lat). 

Ja zgłosiłam do różnych kategorii po kilka zdjęć, ale przede wszystkim do kategorii "ptaki" - wszystkie 6 zdjęć,  a do kategorii "świat w naszych rękach" 5, z dużym opisem do każdego zdjęcia, co ułożyło się w niewielką historię.

W maju 2022 r. podane zostały rezultaty konkursu na Fotografa Roku 2022 OM ZPFP. Uzyskałam II nagrodę w kategorii "Ptaki" i wyróżnienie w kategorii "Świat w naszych rękach". To bardzo duży sukces dla mnie! A szczególnie sobie cenię nagrodę za ptaki.

PTAKI
Indywidualista ryzykant.

Szpaki skorzystały z karmnikowych rarytasów i przysiadły na gałęzi osiedlowego jarząbu. Śnieg, mróz i wiatr – przytulone, ogrzewają się wzajemnie.  Indywidualista zgrywa bohatera i stroi fochy, choć w łapki jest mu strasznie zimno …

ŚWIAT W NASZYCH RĘKACH

Zniszczyłeś stare – daj wróblowi  nowe mieszkanie!

Wróble należą do gatunków ptaków mieszkających z nami w budynkach. Dosłownie! Np. w stropodachach, pod dachem, w dziurze ściany. Co zagraża tym szarym sąsiadom człowieka, których populacja tak zmalała w ostatnich latach? Remonty i termomodernizacje. Mieszkańcy bloku czekają na remont z niecierpliwością, ale niszczy on całkowicie ptasie mieszkania. Wloty do stropodachów często kratuje się.  Kolizja interesów? Tak. Prawo ochrony środowiska i inne przepisy regulują takie sprawy jednoznacznie. Konieczna jest ludzka empatia i wiedza, żeby zadbać o potrzeby  wróbli i zastosować prawo. O co tu chodzi? W ramach rekompensaty trzeba ptakom dać nowe „mieszkania”. Dobrym rozwiązaniem są skrzynki lęgowe. Dla wróbli, koniecznie powieszone na ścianie budynku, najlepiej w miejscu, w którym wróble „mieszkały”. To kolonijne ptaki, chętnie gniazdują razem. Skrzynka na ścianie zapewnia wróblom minimum warunków dla założenia gniazda i wychowania piskląt. Krzewy, drzewa i roślinność przydomowa – to kolejna konieczność, ale też inny temat.

Kiedy myślisz łąka - co widzisz? Słońce, niebo z obłoczkami i ... ciągnące się aż pod lasek łany różnorodnej kwitnącej roślinności,  dość wysokiej, falującej pod wpływem lekkiego wiatru. Co tam tak kwitnie? Najczęściej jaskry, rumianki, między nimi maki, chabry, kąkole, różne trawy, od czasu do czasu pięciornik kurze ziele, krwawnik, rzepik pospolity, dziurawiec, lucerna, koniczyna ... można wymieniać w nieskończoność!  A jak to wszystko pachnie!

Nad kwiatami unoszą się owady. Pszczoły, osy, trzmiele, mnóstwo muszek i much, różne inne owady bzyczące, duże i małe, puszyste i gołe, paskowane i kropkowane, gładkie, błyszczące, krótko- i długo-nogie, ładne, brzydkie i przerażające ... Wszstko to są zapylacze.  Jedne piją nektor i raczą się pyłkiem dla zdrowia i przyjemności. Inne zbierają pyłek do koszyczków, żeby zanieść go do ula dla wspólnego dobra. 
Zapylacze - podstawa naszej egzystencji. To dzięki nim mamy owoce, warzywa, zboża. Są bardzo potrzebne i niesłychanie wrażliwe. W mieście tak samo, jak i na wsi. Owady są też pokarmem dla ptaków, jak jaskółki, jerzyki, czy dla ptasich rodziców karmiących swoje potomstwo.

Warto zmieniać zwykłe trawniki - murawę z trawy, na łąkę kwietną. I nie kosić jej tak często, jak tego wymagają trawniki. Łąki też nie trzeba tak często podlewać. Im gęściejsza, tym lepiej chroni wilgoć gleby, nie wysycha tak szybko, lepiej też absorbuje deszczówkę. 

Łąka kwietna może być wieloletnia lub jednoroczna, przy czym rośliny - jeśli mają szansę wydać nasiona, rozsiewają się same i rok w rok ich przybywa, wzbogaca się różnorodność roślin. Tym samym, wzbogaca się różnorodność owadów, które z niej korzystają. Pojawiają się tez piękne motyle - przylatujące do kwiatów i lęgnące się z larw pozostawionych na łodyżkach niektórych roślin (jak np. rusałka pawik na pokrzywie).  

Dzięki uzgodnieniom i zrozumieniu takiej potrzeby ze strony mieszkańcom mojego bloku, administracji SBM Stokłosy oraz gospodarza domu, mam już drugi rok łąkę kwietną, oznakowaną tabliczką. I w tym roku jest bogatsza i bardziej kolorowa, choć wciąż dominuje na niej podagrycznik, mniszek, jasnota biała oraz glistnik - jaskółcze ziele.

Z rzadka pojawia się jasnota  purpurowa, koniczyna, pokrzywa, ziarnopłon wiosenny. Są też, dawniej posadzone konwalie, tulipany, szafirki, fiołek, babka zwyczajna, przebiśniegi a nawet zawilce. WOW! Sama jestem zadziwiona taką różnorodnością! 

Jest pięknie! Uważam, że naprawdę warto powalczyć o taką łąkę i starać się o uchronienie jej przed koszeniem. No, najwyżej raz ...jak już kwiaty przekwitną i roślina wyda nasiona i owoce. 

"Dzikie Życie"nr 3 - marzec 2022 a w nim mój tekst:

Wydawca: Stowarzyszenie Pracownia na rzecz Wszystkich Istot
ul. Jasna 17, 43-360 Bystra
e-mail: biuro@pracownia.org.pl
https://pracownia.org.pl

Facebook Czynna ochrona gawrona - https://www.facebook.com/OchronaGawrona2021

W dniu 7 grudnia 2021 r. otrzymałam e-mailem dwie wiadomości:

1) Pragnę złożyć serdeczne gratulacje z okazji uzyskania tytułu laureata XII edycji Międzynarodowego Konkursu Fotograficznego „Matematyka w obiektywie”. Jury zakończyło pracę i ogłosiło werdykt: ProtokolXIIMWOPLv2.pdf (usz.edu.pl) 
ZAJĘŁAM II miejsce! Zdjęciem gawrona pt.: "Jedynka trygonometryczna". :)

2) Pragnę złożyć serdeczne gratulacje z okazji uzyskania nominacji do kalendarza i wystaw w XII edycji Międzynarodowego Konkursu Fotograficznego „Matematyka w obiektywie”. Jury zakończyło pracę i ogłosiło werdykt: ProtokolXIIMWOPLv2.pdf (usz.edu.pl) 

"Konkurs fotograficzny MATEMATYKA W OBIEKTYWIE jest częścią międzynarodowego projektu naukowo-dydaktycznego MATHEMATICS IN FOCUS. Pierwsza edycja odbyła się w roku 2010.
Organizatorem przedsięwzięcia jest  Uniwersytet  Szczeciński i Akademia Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej w Warszawie.  

Pomysłodawcą i kierownikiem projektu jest dr hab. Małgorzata Makiewicz, prof. US. Projekt obejmuje: konkurs fotograficzny, badania naukowe w obszarach dydaktyki matematyki i komparatystyki mediów, publikacje poznawcze i dydaktyczne, konferencje, wystawy, wykłady otwarte oraz warsztaty dla uczniów i nauczycieli.
Konkurs MATHEMATICS IN FOCUS od roku 2010 współpracuje z Województwem Zachodniopomorskim  www.wzp.pl , a od roku 2020 również z Województwem Mazowieckim www.mazovia.pl .

W r. 2021 uczestniczyło w tym konkursie ponad 12 tys. osób! Tegoroczna edycja konkursu miała charakter międzynarodowy. Do półfinału zakwalifikowały się fotografie m.in. z Chorwacji, Stanów Zjednoczonych, Anglii, Niemiec i Włoch. Nagrodzone
i wyróżnione fotografie oraz ich tytuły i opisy zasługują na szczególne uznanie i pochwałę za wysoki poziom artystyczny, pomysłowość i poprawność matematyczną.".

https://mwo.usz.edu.pl/wp-content/uploads/ProtokolXIIMWOPLv2.pdf

Poproszono, abym napisała krótki tekst. Taki wysłałam, jak niżej (tytuł ustalony z góry):

"REFLEKSJE LAUREATKI/REFLEKSJE NOMINOWANEJ DO KALENDARZA

 Od wielu już lat moją pasją, radosnym hobby jest fotografowanie ptaków i ich środowiska, najczęściej w przestrzeni miejskiej. Chętnie biorę udział w konkursach fotograficznych.
O Międzynarodowym Konkursie Fotograficznym „Matematyka w obiektywie” dowiedziałam się przypadkiem 3 lata temu. Startowałam raz – bez sukcesu. Potem uważnie oglądałam fotografie laureatów i nominowanych do kalendarza oraz wystaw. Podziwiałam jakość i piękno wielu zdjęć. Precyzję i minimalizm. I sama złapałam tego matematycznego bakcyla! Od tego czasu wyostrzyło się moje „matematyczne” spojrzenie na otaczający świat. 
W fotografii zawsze ważne są kształty, figury, bryły, symetria, proporcje, płaszczyzny, linie, liczby i wielkości … Czyli – różne aspekty matematyki. Inspirujące! Przed włączeniem się do konkursu musiałam przypomnieć sobie matematyczne pojęcia, od nowa nauczyć wielu rzeczy. A potem starałam się przełożyć tę wiedzę na rzeczywistość obserwowaną przez aparat fotograficzny. W „ptasiej fotografii” to wcale nie jest takie łatwe.

I nagle ten gawron - ciemny kształt na tle błękitu nieba i białego trójkąta ściany pod dachem. Fascynująca prostota i matematyczne olśnienie! Jedno zdjęcie! Co za szczęście! Gawron wygrał dla mnie II miejsce w konkursie. Hurra! Bardzo się ucieszyłam, kiedy ta informacja „doleciała” do mnie aż ze Szczecina!

Uważam, że koniecznie trzeba kontynuować i promować ten konkurs. Jest doskonałą metodą na upowszechnienie matematyki, jako bliskiej nam dziedziny wiedzy, przydatnej na co dzień, formatującej nasze widzenie świata. Podziwiam organizatorów: Uniwersytet Szczeciński i Akademię Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej w Warszawie za wytrwałość, zaangażowanie i poprzez odpowiedni dobór zwycięskich prac – za podnoszenie z roku na rok, poziomu fotografii i zwiększanie wymagań.
Rangę tego międzynarodowego konkursu podnoszą napisane piękną polszczyzną, eleganckie listy otwarte Rektorów, Marszałków, Prezesów (nie wymieniam instytucji, żeby nie wydłużać moich refleksji), jak również nagrania na YouTube  z gratulacjami dla uczestników, laureatów, wyróżnionych, nominowanych  oraz dla innych osób i gremiów, i z wykładami.
Jestem naprawdę zaszczycona, że znalazłam się w tak zacnym gronie i uczestniczę w tak znaczącym przedsięwzięciu.
Dziękuję i najserdeczniej pozdrawiam organizatorów, a zwycięzcom XII edycji konkursu „Matematyka w obiektywie” składam szczere gratulacje!

Hanna Żelichowska

Warszawa, dn. 08.12.2021".

  Moje nagrodzone zdjęcie nosi tytuł "Nareszcie są!" A na gałązkach brzozy wiszą CZECZOTKI.

Co to było? XVII Międzynarodowy Festiwal Fotografii Przyrodniczej "Wizje Natury 2021".

Kiedy?  20-21 listopada 2021

Gdzie?  Centrum Edukacji Kampinoskiego Parku Narodowego, Izabelin pod Warszawą

Kto?     "Wizje Natury" to doroczne święto FOTOGRAFII PRZYRODNICZEJ z udziałem wybitnych fotografów z Polski i zagranicy. Podczas dwóch dni festiwalowych prezentują się zaproszeni goście,  dzieląc się doświadczeniem i własnymi przeżyciami związanymi z  dokumentowaniem świata przyrody za pomocą aparatu fotograficznego.
W tym czasie odbywają się pokazy multimedialne a członkowie Związku Polskich Fotografów Przyrody (i nie tylko), którzy dużo wcześniej zgłosili do konkursów swoje fotografie, dowiadują się czy zostali nagrodzeni i/lub wyróżnieni. Jury ogłasza, kto uzyskał najwyższą nagrodę Grand Prix, a które osoby zajęły miejsca na podium (1, 2 i 3) w poszczególnych kategoriach fotografii przyrodniczej.

Grand Prix przypadło Agnieszce Florczyk, która wykonała niezwykłe, melancholijne zdjęcie ptaków w Dolinie Baryczy. Fantastyczne zdjęcia nagrodzone w poszczególnych kategoriach można obejrzeć na facebookowej stronie ZPFP i w galerii na  stronie internetowej Związku.!

Festiwal zwieńczyło ogłoszenie wyników Konkursu Pokazów Multimedialnych Wizje Natury 2021.  Grand Prix trafiło do Łukasza Gwiździela. Pierwszym miejscem cieszyła się Elżbieta Kaps, zaś nagroda Publiczności trafiła w ręce Urszuli Frydrych.

 A tak to wyglądało na stronie Facebooka ...

      Wydarzenie miało miejsce w Galerii „Przy Kozach” Służewskiego Domu Kultury w dniach 18.06.-15.07.2021 r. (ze względu na pandemię, opóźnienie o ponad pół roku).

Wystawa podsumowała projekt „Skrzydlaci Sąsiedzi”.  W jego ramach odbyły się warsztaty: ręcznego szycia, ceramiczne, hafciarskie, dźwiękowe i fotograficzne. Wszystkim warsztatom towarzyszyły spacery ornitologiczne oraz wykłady wokół tematyki ptaków.  

   Spośród kilkunastu zdjęć jakie wysłałam w ramach tzw. Open Call, wybrano 5 (tak na marginesie: dopuszczano zdjęcia zrobione ogólnie, w Warszawie). Zawisły na ścianach Galerii. Były to:

1) Tytuł zdjęcia: „TRZCINOWY SŁOWIK” (Data i miejsce wykonania: 06.05.2017; Dolinka Służewiecka – trzcinowisko nad stawem).  

Krótki opis: Dopiero niedawno przyleciał z dalekiej Afryki! Jego konkurenci też. Trwa siłowanie się na głosy i wytyczanie granic rewiru. TRZCINIAKI (Acrocephalus arundinaceus) z wysokości trzciny trzeszczą, rechoczą, są bardzo głośne.

2) Tytuł zdjęcia: ODWAŻNA OTWIERA SZEREG …(Data i miejsce wykonania: 17.01.2019; Jezioro Służewieckie – molo z widokiem na pętlę

tramwajową).                                                                                            

Krótki opis: Drewniane, dające wygodne oparcie dla stóp balustrady mola na jeziorze Służewieckim, są wciąż okupowane przez ŚMIESZKI (Chroicocephalus ridibundus). Tło dla tego „śmiesznego” szeregu tworzą żółte tramwaje na pętli

.

3) Tytuł zdjęcia: UCZTOWANIE (Data i miejsce wykonania: 05.10.2018; Rynek Starego Miasta).

Krótki opis: Wszędobylskie i rezolutne WRÓBLE (Passer domesticus) dobrze znają taki przysmak, jakim jest słonecznik. Do karmiącej ręki zleciała się gromadka warszawskich wróbelków!  

4) Tytuł zdjęcia: AMATORKI BRZOZOWYCH SZYSZECZEK (Data i miejsce wykonania: 08.02.2017; brzoza na Ursynowie Północnym).

Krótki opis: CZECZOTKI (Carduelis flammea) zimą zwinnie wspinają się po cienkich gałązkach brzozy i rozdziobują malutkie szyszeczki. Spoglądają czujnie na wścibskiego fotografa, nie przerywając żerowania … (to zdjęcie reklamowało wydarzenie na stronie intrnetowej i FB).

5) Tytuł zdjęcia: NA STAWACH W DOLINCE SŁUŻEWSKIEJ (Data i miejsce wykonania: 24.11.2014; Dolinka Służewiecka – widok na groblę rozdzielającą dwa stawy).

Krótki opis: Niedługo zima … Trzeba najeść się i przybrać na wadze, korzystając z zasobów tego miejsca. Trzcinowisko daje schronienie, woda i roślinność w okolicy – pokarm. Zleciały się więc ŚMIESZKI I KRZYŻÓWKI. Słońce dodaje koloru do tego listopadowego dnia.

 Z ekspozycji można było dowiedzieć się, które ptaki bytują w Dolince Służewieckiej, w jakich przestrzeniach możemy je spotkać, jak również co wyróżnia poszczególne gatunki. Jak napisali autorzy wystawy i projektu: „W twórczy i różnorodny sposób opowiadamy o bioróżnorodności, która wbrew pozorom nie jest tylko o Skrzydlatych Sąsiadach, ale także o nas - o tym, jak różnie na nie patrzymy, jak sobie je wyobrażamy i co nas najbardziej w nich fascynuje.”.

Autorka/Koordynatorka projektu: Dominika Dzieniszewska.

Partnerzy projektu: SM “Służew Nad Dolinką”, Warszawska Grupa Ogólnopolskiego Towarzystwa Ochrony Ptaków (WG OTOP).

Projekt finansowany z Funduszu Animacji Kultury m. st. Warszawy.

https://www.haloursynow.pl/drukujpdf/artykul/16959

          Na konkurs fotograficzny  „Cztery żywioły w lasach” Instytutu Badawczego Leśnictwa (IBL) natrafiłam na stronie Mazowieckiego Oddziału Związku Polskich Fotografów Przyrody (OM ZPFP), którego członkinią jestem od niedawna. Regulamin i zasady konkursu wydały mi się zachęcające. Dla potrzeb konkursu IBL musiałam jednak rozpracować termin „czynniki biotyczne i abiotyczne” jako przyczyny i skutki zagrożeń w polskich lasach. Szukałam w swoich zasobach zdjęć, które nawiązywałyby do tematu. Nigdy nie widziałam w naturze pożaru, skutków wichury ani powodzi w środowisku leśnym. Nie było łatwo, ale wybrałam zdjęcia dla każdej kategorii (termin do wysyłki był: 25.09.2020).

         Jury wyróżniło moje zdjęcie, które pokazuje potężne huby nadrzewne, pokryte czapami śniegu. Jedno i drugie to żywioły mogące lasom mocno zaszkodzić, a jednocześnie – atrakcyjny wizualnie skutek zimowej pogody. Spodobało się. A ja dostałam nagrodę (03.11.2020), torbę fotograficzną, co mnie bardzo ucieszyło. 

         Jestem na emeryturze i teoretycznie mam więcej czasu na fotografowanie. Tak, na pewno, ale z wiekiem przychodzą różne ograniczenia. Nie tracę jednak ani optymizmu, ani zapału i wciąż jestem otwarta na nowe wyzwania.  Każde zwycięstwo w konkursie  pomaga i zachęca, dodaje wiary w swoje możliwości. 

          Fotografuję amatorsko od kilkunastu lat. Przede wszystkim ptaki. Skupiam się na środowisku miejskim i podmiejskim, od czasu do czasu wyjeżdżamy z mężem w tzw. teren. Używam aparatu Nikon D7200 i teleobiektywów, poczynając od 300 na 600 mm kończąc. To do ptaków, czasami innych zwierząt. Sprzęt o mniejszych parametrach stosuję do fotografowania pejzaży czy urody roślin.

         Im dłużej doskonalę swoje umiejętności, zdobywam wiedzę i doświadczenie, tym bardziej wzrasta moja wrażliwość i empatia. Naruszanie intymności ptaków, ich potrzeby np. spokojnego żerowania czy odpoczynku uważam za niewłaściwe. Staram się nie zbliżać za bardzo do ptaków, kładę na ziemi, żeby być na ich poziomie, ukrywam w zakrzaczeniach, nie wabię ptaków, nie płoszę, nie zaglądam do gniazd i nie podglądam z niedużej odległości rodziny karmiącej pisklęta. Teleobiektyw pozwala na zrobienie niezłych zdjęć przy zachowaniu zasad etyki i szacunku dla ptaków. Dotyczy to również innych zwierząt, ale te spotykam rzadko. Najczęściej Łazienkowskie wiewiórki, które są tak obyte z człowiekiem, że wskakują mu na głowę, zaglądają do kieszeni, wspinają się po spodniach i kurtkach.

         Moje sukcesy jako fotografki? Nagrody i wyróżnienia w kilku konkursach, lokalne wystawy zdjęć ptaków i przyrody. Ponadto, moje zdjęcia widnieją na tablicach ścieżek edukacyjnych w parkach i kącikach przyrodniczych w różnych częściach Polski, w internetowych Atlasach Ptaków, w broszurach, artykułach prasowych i publikacjach, m.in. w „Salamandrze” czy w „Ptakach Polski”, w kalendarzach np. Ptasiego Patrolu.

         Działam na rzecz ochrony ptaków i ich środowiska przyrodniczego, samodzielnie lub jako członkini organizacji pozarządowych, jak OTOP, STOP czy TP „Bocian”. Zatem, piszę teksty, udzielam wywiadów w prasie i w radiu, wypowiadam się, kiedy mnie pytają o ptasie zachowania i zwyczaje w prywatnych e-mailach oraz na stronach FB. Czasem aktywnie interweniuję, kiedy ptasie siedlisko bywa niszczone a wtedy wymuszam wieszanie budek lęgowych na budynku po wykonanej termomodernizacji (co wynika z prawa). Mam własną stronę internetową www.ptakimiasta.pl. Znają mnie też na Facebooku, jako Hannę Żelichowską ze stroną główną i właścicielkę stron tematycznych: poświęconej wróblom (Kochany wróbel), ptakom w mojej części warszawskiego Ursynowa (Ptaki na Stokłosach), ptakom w parku Agrykola w Warszawie (Kanał Piaseczyński – ostoja ptaków) oraz ogólnie - przyrodzie  (Kwiaty i nie tylko).
Obejrzałam zdjęcie nagrodzone Grand Prix oraz pozostałe nagrodzone i wyróżnione zdjęcia. Są wspaniałe! Domyślam się, że niektóre z osób uczestniczących w konkursie musiały obserwować z dość bliska ratowanie lasów i trudną walkę z żywiołami.  Jury na pewno miało problemy z wyborem spośród tak wielu doskonałych fotografii. Tą drogą przesyłam szczere gratulacje dla nagrodzonych i wyróżnionych Autorów!

https://www.zywiolywlasach.pl/konkursy/konkurs-fotograficzny-cztery-zywioly-w-lasach/?fbclid=IwAR09kUEliKgO_aqQFuNZgF0v6ozxPf8cUitHOIzJueFfCYTJ4mqa8SsKOEg

_____________________

Tak na marginesie ... Do czynników abiotycznych zaliczamy:

• ukształtowanie powierzchni terenu,
• skalistość ziemi,
• czynniki chemiczne np.: skład chemiczny atmosfery i wód, zwłaszcza ich zasolenie, natlenienie,
• klimat,
• wilgotność powietrza,
• temperaturę,
• światło,
• ciśnienie atmosferyczne lub ciśnienie hydrostatyczne
• promieniowanie i jonizację powietrza,
• pole magnetyczne (magnetorecepcja),
• prądy powietrza i morskie.

 Czynniki biotyczne (gr. βίος, bios – życie) – czynniki ekologiczne polegające na oddziaływaniu żywych organizmów w sposób bezpośredni lub pośredni na inne organizmy. Czynniki biotyczne, podobnie jak czynniki abiotyczne (fizykochemiczne), regulują rozmieszczenie i liczebność populacji. Należą tu zależności międzygatunkowe oraz konkurencja wewnątrzgatunkowa.

15 marca 2020 r. ogłoszony został konkurs dla członków  Okręgu Mazowieckiego (OM) Związku Polskich Fotografów Przyrody (ZPFP). Ponieważ nie można było, bez potrzeby, wychodzić z domu, to nie mogliśmy fotografować przyrody na zewnątrz, z dala od miejsc zamieszkania. Żeby nie wyjść z wprawy a poza tym, żeby mieć zajęcie, zaproponowano nam, żebyśmy fotografowali: 

- kat. A - przyrodę w domu;

- kat. B - przyrodę widzianą z okna (ci, którzy mieszkają w domkach z ogrodem lub mający pod blokiem, na parterze jakieś tereny zielone, lub - szczęśliwcy - mający pod oknem staw, jezioro, las, mogli robić zdjęcia w takim środowisku);

- kat. C - cokolwiek, czymkolwiek, kiedykolwiek.

Konkurs zakończył się 14.06. Zgłosiłam  po 4 zdjęcia do wszystkich kategorii. Po tygodniu, internetowo odbyliśmy głosowanie.

Mariusz Lewandowski, Prezes OM ZPFP ogłosił wyniki. Zdobyłam tylko w jednej kategorii, w "C" - II miejsce (wraz z kolegą) za zdjęcie czarno-białe, wrony siwej, pt.: "Czarownica szatę porządkuje ...".

A oto moje zdjęcie:   

To bardzo duża przyjemność :)

Tracze nurogęsi to kaczki (rodzina: KACZKOWATE).

W okresie godowym samiec jest atrakcyjny
- biało-zielono-czarny. Samica ma rudy
łepek z czubem, który stroszy
kiedy jest zdenerwowana lub zła.
Trzymają się razem tylko do momentu
wyklucia kaczątek. Potem samica sama
opiekuje się potomstwem.  
5-10 samic nurogęsi gniazduje
w Łazienkach, w dziuplach drzew.

W połowie kwietnia i w maju  kaczątka lęgną się i wyskakują na trawę. Łazienkowskie samice, kierowane instynktem, wiodą kaczątka aż do Wisły. Tam znajdą ryby, podstawowy pokarm nurogęsi.   

Droga do Wisły dla maluchów, które przecież nie latają, jest długa i skrajnie niebezpieczna. W linii prostej to byłoby ok. kilometra. Jednak jest to przynajmniej 2 razy tyle! Kaczątka z nurogęsią płyną wodami Łazienek, a potem mają do pokonania dwa baseny Kanału Piaseczyńskiego. Pieszo przebywają odcinki trawiaste, ścieżki i chodniki, ul. Myśliwiecką i Czerniakowską z ruchem ulicznym, ludźmi i rowerzystami. Dalej znowu tereny zakrzaczone i trawiaste, basen portu Czerniakowskiego, śluza i … upragniona Wisła! 

Wrony po drodze atakują i porywają kaczątka. Przecięcia w murkach wzdłuż ulicy Myśliwieckiej ułatwiają małym szybkie dojście do wody. Na naszą prośbę te otwory wyciął Zarząd Dróg Miejskich.

Betonowe obrzeże Kanału Piaseczyńskiego jest  prawie bez zieleni, a wyjście na górę – niebezpieczne. Kaczątkom i samicy trudno się tu schować i wypocząć.  To też jest powód, dla którego starają się szybko opuścić Kanał. 

Dzięki naszym, z Ulą, wysiłkom sporo już się udało osiągnąć. Na Kanale Piaseczyńskim są zadaszone tratwy odpoczynkowe. W tej chwili już 15! Częściowo zajęte przez gniazda łysek.

Obniżany jest poziom wody w Kanale Piaseczyńskim, dzięki czemu odsłania się drożna rura „przepust”. Przepustem pod ul. Myśliwiecką nurogęś z dziećmi może przepłynąć do drugiego basenu Kanału. Jedno niebezpieczeństwo – mniej. Nie trzeba pokonywać ulicy.  

Na ulicach ustawione zostały znaki drogowe DZIKIE KACZKI! To jednak za mało. Nurogęsiom muszą pomagać ludzie …

Pierwszy leg nurogęsi był w tym roku już na początku kwietnia co zbiegło się ze szczytem epidemii COVID-19 i zakazem wychodzenia bez uzasadnionej potrzeby. Pozamykane zostały parki. Na Kanale Piaseczyńskim i w Parku Agrykola - patrole Policji i Straży Miejskiej. Co najgorsze  - patrole nie znające problemu nurogęsi, nie rozumiejące konieczności włączenia się ludzi w pomaganie nurogęsiom, nie przygotowane do takiej pomocy.

W kwietniu i maju, co roku Ula i kilka innych osób fizycznych, czasami też ja, monitorujemy Łazienki i Kanał Piaseczyński. Teraz też wiedzieliśmy, że jest nurogęś z małymi. Wiadomo, będzie dążyła do Wisły! Będzie potrzebowała pomocy, zwłaszcza na ul. Czerniakowskiej.

8 kwietnia w godzinach porannych trzy odważne osoby, w tym Ula, pojawiły się przy ul. Czerniakowskiej, w wiadomym miejscu. Jednak patrol Policji/Straży Miejskiej nakazał osobom fizycznym natychmiastowe odejście od ulicy! Nie było dyskusji!

Nurogęś samodzielnie pokonała z małymi jedną część ul. Czerniakowskiej, kiedy auta stały na światłach. Pokonały 3 pasy ulicy! Dotarły do zielonego pasa rozdzielającego. Jednak na drugim paśmie, w kierunku Centrum  samochody ruszyły. Nurogęś spanikowała. Odleciała! Kaczątka zawsze rozbiegają się za matką. Rozbiegły się szybciutko - pod koła samochodów! 9 kaczątek zginęło! Zabrakło człowieka, który mógłby im pomóc.

Nasza bezsilna rozpacz i wściekłość, wielki smutek,  nie miały granic. Obie napisałyśmy alarmistyczne listy do najwyższych władz Warszawy – Prezydenta, Policji, Straży Miejskiej, Zarządu Zieleni. Ula do swojego listu dołączyła filmik z drastycznymi zdjęciami. To na jej oczach, kiedy stała na kładce nad Czerniakowską, 70 m od nurogęsi prowadzącej małe, wydarzyła się ta tragedia. 
Listy POMOGŁY! Odpowiedź była błyskawiczna. Justyna Glusman, Dyrektor Koordynator ds. zrównoważonego rozwoju i zieleni (Gabinet Prezydenta m.st.Warszawy) wydała dyspozycje pracownikom Zarządu Zieleni. Ci porozumieli się z Policją, Strażą Miejską, Zarządem Dróg Miejskich.  Rozpisano dyżury Zarządu Zieleni w rejonie Kanału.  Kiedy restrykcje złagodzono, można było już nad Kanał zaglądać i współdziałać ze służbami, a przede wszystkim informować o pojawieniu się kolejnej samicy z kaczątkami, wypływającej z Łazienek.

Zarząd Zieleni, na naszą prośbę, nie spuszcza jesienią wody w Kanale, dzięki czemu zdarzają się ryby, ważne w diecie nurogęsi. Małe pożywiają się drobiazgiem z filtrowanej wody. Niespuszczanie wody zbyt często to jeszcze jedno nasze osiągnięcie w tej batalii o pomaganie nurogęsiom.

 Od matki kaczątka uczą się nurkować i zdobywać pokarm.

Następne 3 akcje przeprowadzania nurogęsi przez Czerniakowską, w kwietniu i maju 2020 r.,  były już realizowane przez Straż Miejską i Policję, przy wsparciu ekipy Zarządu Zieleni. Później - także 1-2 wolontariuszy.

Pędzą po ul. Czerniakowskiej ciężarówki - ich koła, światła, hałas jaki robią … Mała nurogęś, jeszcze mniejsze kaczątka  i te potwory! Nurogęś musi to wytrzymać i … zaufać człowiekowi. Ruch zatrzymany przez służby mundurowe. Droga wolna. Nurogęś idzie, małe łapeczki dzieci szybko biegną przy mamie.

Niektóre samice robią wrażenie obeznanych z pomagającymi ludźmi. Współpracują. Policjant zatrzymał ruch – idą dalej. Zasadniczo, trzeba trzymać dystans i nie naciskać za mocno na nurogęś. To dziki ptak! Może się spłoszyć, a wtedy małe – panikują. Trzeba mieć doświadczenie i wyczucie. My – mamy. Policja, Straż ludzie z Zarządu Zieleni – uczą się dopiero.

Po przejściu ul. Czerniakowskiej nurogęś z małymi  trafia jeszcze na ścieżkę rowerową.

W maju 2020 r. Zarząd Dróg Miejskich wymalował znaki ostrzegawcze. A nad ulicą wisi poziomy znak ostrzegawczy z wielkim napisem o nurogęsiach.

W tym roku przejścia nurogęsi z małymi odbywały się jeszcze 3 razy (22 kwietnia  – 7 kaczątek; 30 kwietnia – 9 kaczątek; 2 maja – 8 kaczątek). Przeprowadzone zostały 24 kaczątka!

Wygląda na to, że wreszcie po latach starań, problem pokonywania ul.Czerniakowskiej przez nurogęsi został unormowany systemowo. Mamy nadzieję, że już na lata kolejne też. Wniosek: Warto być upartym i konsekwentnie się domagać. A Miasto jak chce to potrafi J

Koniecznie muszę dodać, że zgodnie z prawem, nurogęsi podlegają czynnej ochronie gatunkowej. I że władze samorządowe zobowiązane są chronić dzikie ptaki na swoim terenie, a w przypadku nurogęsi – musi być to ochrona czynna, aktywna.

Prezentacja, technicznie przygotowana przez Irka Grafa, Sekretarza OM ZPFP, została pokazana członkom tego okręgu ZPFP  w czasie zdalnego spotkania w dn. 22.06.2020. Ja dałam swój głos - czytałam tekst, do którego wyświetlane były zdjęcia.  

Zdjęcia i tekst: Ula Frydrych i Hanna Żelichowska                     

Warszawa, 22.06.2020 r.

W Polsce epidemia, na świecie - pandemia.  Milion i 600 tys. ludzi na świecie zostało zarażonych, setki tysięcy nie żyje ... Trwają gorączkowe prace nad wynalezieniem szczepionki. Na razie - mamy zakaz spacerowania po ulicach, parkach, nad jeziora i stawy, żeby nie rozprzestrzeniać wirusa. Powinniśmy siedzieć w domu, nie gromadzić się w grupach większych niż 2 osoby, unikać sklepów, środków komunikacji i dbać o siebie tak, żeby nie wylądować w szpitalu lub w przychodni. Warto też unikać niebezpiecznych sytuacji, okradzenia, napaści, wypadku samochodowego, bo wszelkie służby, a przede wszystkim medyczne, mają na głowie koronawirusa. I tk sparaliżowani strachem, niespokojni, czujni, napięci - siedzimy w domu. A kiedy musimy wyjść do śmietnika czy po jakiś zakup, przemykamy chyłkiem, w odległości co najmniej 2 m od innej osoby, przyglądamy się sobie wzajemnie z podejrzliwością, a zasadniczo - unikamy jakiekolwiek kontaktu. Z tego szaleństwa wyłączeni są, jak się wydaje, listonosze i kurierzy, sprzedawcy i kasjerki, jak również straż miejska, policja i inne służby mundurowe .... 

A WIOSNA swoje ...

Wiosna jest ciepła, bezdeszczowa, słoneczna :) Kwitną drzewka owocowe, pękają pączki listków drzew, trawniki zielone, w ogródkach pełno kwiatów! Bzykają owady, pojawiły się nawet grube trzmiele,  motyle np. latolistek cytrynek, rusałka pawik ...

Ptaki zajmują się sobą i nic ich nie obchodzi nasz koronawirus. One kiedyś miały ptasią grypę ...  Też baliśmy się tego paskudztwa.  Piękne sroki na błękicie, jak japońskie origami i wrony z mocnym krakaniem patrolująceswoje rewiry. To widzę najczęściej. Chwilami przebiaj się do mojego ucha śpiew zięby - stale w innym miejscu, raz blisko, raz daleko. Nigdy jednak nie usiadła w pobliżu. Nie mam jej zdjęcia. Nie mam setek zdjęć ptaków na wiosnę, jakie kiedyś robiłam tu, nad warszawskimi jeziorami, nad Wisłą, w parkach i w terenie wiejskim. Większość z nas, fotografów przyrody, nie ma zdjęć. Nie możemy nigdzie pojechać, ani nawet przejść się po dzielnicy ...

Ptaki są w stanie silnego podniecenia i ożywienia. Ich głosy w różnych tonacjach od kwilenia, poprzez ćwierkanie, piszczenie do krakania i skrzeczenia rozlegają się wszędzie - głośno i odważnie. Mniej ludzi, zagrożeń, płoszenia, więcej spokoju, to ptaki poczuły się lepiej i chętniej korzystają ze swojej ptasiej wolności. Cieszą takie widoki i świadomość, że natura ma szanse nieco odżyć iwyzwolić się z wieloletniej antropopresji.

Z powodu epidemii i wszelkich zakazów, w dzielnicy, w mieście samym, jest spokojniej, cywilizacja tak nie huczy, ludzi nie słychać i rzadko widać. Przyzwyczajam się do tego błogostanu. Ptaki pewnie też. Tylko jak to będzie "po"?
Czy taki stan się utrwali choćby w części? Czy przestaniemy tak gnać za dobrami, zarobkiem, lepszym stanowiskiem, prestiżem, popularnością? Czy zrozumiemy, że na świecie, obok ludzi, jest też przyroda - że żyje, ma swoje potrzeby, wymagania, że często oczekuje pomocy, opieki, wsparcia? 

Nie wychodzę, więc fotografuję z okna. Co siądzie na gałęzi drzewa, leci po niebie, wsuwa się do budki lęgowej czy szpary pod balkonem. Dokumentuję i obserwuję.

 Raz tylko, w tym czasie, wyszłam z aparatem na osiedle. Żeby uchwycić rozkwit wiosny i złapać krzątaninę ptaków przy budowie gniazd i ich wyposażaniu.

Mazurki są odważne. Zbierają materiał gniazdowy na ziemi - suche listki traw, mech, zioła. Wrony i sroki wyłamują giętkie gałązki brzozowe. Niektóre murują, bo widać ich umorusane błotem dzioby. 

   
       
Modraszki najpierw sprzątają szparę pod parapetem, a potem znoszą tam mchy, trawki, piórka. To samo - w budkach lęgowych - robią wróble i szpaki.

Lada moment przylecą jerzyki. Kto wie czy nie nastąpi konflikt rodzin różnych gatunków? Mam nadzieję, że nie, bo budek lęgowych na ścianach budynków jest wiele. Dla każdego powinno ich wystarczyć. Niestety, mogę obserwować tylko te sytuacje, które dzieją się naprzeciwko mojego balkonu. Wiosna przeleci, ptaki przelecą, zajmą się wysiadywaniem, nastąpi uspokojenie w ptasim świecie i cisza ...  Na co najmniej 2 tygodnie. Maj-czerwiec to będą miesiące z pisklętami i podlotami.

Czy koronawirus odpuści? Da nam wytchnąć? Wyjdziemy wreszcie z domów? Grubsi, mniej sprawni, nieco jdnak zmęczeni, bledsi i mocno przygnębieni ...
Wiosno, zostań na dłużej!

Jestem nowym członkiem Związku Polskich Fotografów Przyrody (ZPFP), ale lubię wykazywać się choćby minimum aktywności.

Na razie wiadomo, nikt nic nie może, Obowiązuje hasło #zostanwdomu, ponieważ mamy w Polsce epidemię, a na świecie - pandemię koronawirusa! Okropny wirus, straszne perspektywy! Siedzimy w domu, bo nie ma gdzie wyjść. Do sklepu można, ale lepiej jak najrzadziej, żeby się nie zarazić.

Zatem, co robimy? Ja siedzę na blogu. I uczestniczę we wszystkich możliwych konkursach. Właśnie wysłałam 5 zdjęć na wystawę jubileuszową. Czy jakiekolwiek moje zdjęcie tam się znajdzie? Mam nadzieję, ale to tylko będzie 60 zdjęć, które zostaną wybrane przez szacowną komisję ...

Zobaczymy. A wysłałam takie zdjęcia - wstawiam je sobie tutaj - ku pamięci :)

Wąsatka na kiści trzcinowej.

Wiewiórka wygodnie siedzi i zajada się.

Trzciniak śpiewa w trzcinowisku nad stawem.
 
Ważka na liściu rośliny wodnej.

Rybitwa białoczelna z żółtym dziobem.

Do końca kwietnia czekamy na decyzję dot. zakwalifikowanych zdjęć. A potem, trzeba będzie dosłać oryginały ... Zatem - czekam i ja. 

W głosowaniu członków Okręgu Mazowieckiego, do którego należę, moje zdjęcie czeczotek uzyskało III miejsce - tzw. głosowanie publiczności (58 punktów). To już coś! 14.05.2021

________________________________

Wszystkie zdjęcia zgłoszone na konkurs fotografii przyrodniczej Fotograf Roku 2021 ZPFP w okręgach, trafiły do puli centralnej. Jury ogólne ZPFP wybiera zdjęcia i ogłosi wyniki na ceremonii Wizje Natury 2021 w Izabelinie (20.11.2021).

Łyska (Fulica atra) należy do rodziny chruścieli. Ptak wielkości niedużej kaczki, o łupkowoczarnym ubarwieniu. Dziób i tarczka zachodząca na czoło - białe. Choć z pozoru przypomina kaczkę, jej palce nie są spięte błonami, lecz mają płatkowate wyrostki po bokach. Łapa łyski jest cudem natury, samym w sobie.

Łyska do niedawna była jednym z najliczniejszych ptaków wodnych, lecz ostatnio, znacznie obniżyła swą liczebność.

Rzadko widuje się zaloty łysek. Uważa się, że to ptaki agresywne, często gwałtownie broniące swojego rewiru, a potem - potomstwa. A jednak - potrafią sobie okazywać czułości w sposób bardzo wyrazisty.

To w ogóle interesująca para ptaków na tle innych kaczkowatych: oboje rodzice budują gniazdo z patyków, oboje wysiadują, razem też zajmują się opieką nad potomstwem i karmią swoje brzydkie kaczątka, aż te nauczą się same zdobywać pożywienie. 

W okresie zalotów, para przebywa ze sobą jak najwięcej i są zgodne co do tego, że obszar, który sobie wybrały i gdzie zamierzają zbudować gniazdo, nie może być penetrowane przez inne ptaki wodne. Tę zasadę egzekwują z wielką determinacją, strosząc pióra, psykając i wreszcie - goniąc intruzów bez pardonu. 

Takie są te nasze łyski i łyseczki. :)

No, tak! 20 marca - świętują WRÓBLE, bo to jest ich dzień. Zresztą - międzynarodowy! W tym dniu życzyłam naszym kochanym  WRÓBELKOM (samiczkom i samcom) żeby im nie brakowało siedlisk, czyli miejsc, gdzie mogą założyć gniazdko a kiedy nie wysiadują i nie mają potomstwa, schronić się przed zimnem, deszczem, śniegiem ...  

Drugie życzenie dla wróbelków - żeby im nie brakowało pokarmu! Nigdy! A w zimie i na przednówku - szczególnie. Od czego to zależy?

Przede wszystkim, trzeba pozostawiać dzikie łąki, niekoszone przez okres kwitnienia, bo wtedy jest szansa na dużo nasion na ziemi.Trzeba sadzić krzewy, które są gęste, mają owoce lubiane przez ptaki. Krzewy dają cień, schronienie przed drapieżnikami, miejsce do spędzania wolnego czasu z rodziną i przyjaciółmi. Ależ, oczywiście, wróble, jak wszyscy mają rodziny i przyjaciół. Mają też kolegów i koleżanki, a także wrogów lub osobniki własnego gatunku, których serdecznie nie lubią. Wróble są harde, mają duży temperament, łatwo wpadają w gniew, kłócą się i staczają walki. Ale też często się zakochują i bardzo lubią latać za samiczkami.  

Wróble mogą mieć w sprzyjających warunkach dużo dzieci - nawet 6-8 w jednym lęgu. Maluchy mają trudny pierwszy rok i niewiele z tej gromadki zostaje. Ale sprytne wróble powtarzają lęg jeszcze raz a czasami - nawet dwa razy. Oczywiście, życzyłam wróbelkom dużych, szczęśliwych rodzin i dostatku pokarmu. Wracamy zatem do pokarmu ...Kiedy wróble mają pisklęta w gnieździe, muszą je karmić białkiem. Znoszą więc do wiecznie głodnych dziobków pająki, błonkówki, różne inne niewielkie owady, podobno też - mszyce ... W tym czasie są dla nas pożyteczne szczególnie. 

Wróble chcą też posiedzieć na drzewie i to często jak najwyżej. Byle - bezpiecznie! To możliwe, jeśli na naszym terenie rosną drzewa liściaste, bardzo dobrze - jeśli są to topole (ptaki znajdują w ich listowiu mnóstwo owadów!), świerki, modrzewie ...

Poza jedzeniem stałym wróble, tak jak wszyscy, potrzbują wody do picia, a także do kąpieli. Każdy z nas może tym  naszym małym przyjaciołom, zrobić taką przyjemność jak wanna do kąpieli w lecie (u mnie - też zimą).

Życzeń dla wróbli mam mnóstwo, bo też wielkie, choć całkiem prozaiczne są ich potrzeby. Mieszkanie, jedzenie, bezpieczeństwo! To powinniśmy zapewnić nie tylko wróblom, ale wszystkim ptakom pozostającym z nami, a tym bardziej - tym, które z nami mieszkają (wróble, jerzyki, kawki, sikory, mazurki). 

Okazanie wróbelkom naszych uczuć i wielkiej sympatii - to zaspokojenie ich potrzeb życiowych. Jeśli to robimy, pomagamy naszym milusińskim żyć zdrowo i bezpiecznie. I wtedy śmiało możemy powiedzieć, że KOCHAMY WRÓBELKI! Szczęśliwego roku 2020 wróbelki!

W dniu 20.03.br zaczęła się astronomiczna WIOSNA! A jutro - pierwszy dzień wiosny kalendarzowej. Ponieważ nie mieliśmy zimy, wiosna trwa dla nas cały czas i liczne kwitnące, kolorowe kwiatki nie są tak wielkim zaskoczeniem. Nie są też wielkim wydarzeniem ...  Ale bardzo cieszą!

Pisałam poniżej, że jestem świeżą członkinią Związku Polskich Fotografów Przyrody (ZPFP), jakkolwiek - starą w każdym sensie, obserwatorką przyrody, w tym ptaków i fotografką. Nawet jako kandydatka, mogłam uczestniczyć w niektórych konkursach Związku. Teraz mogę tym bardziej. No więc, wzięłam udział w konkursie pod hasłem: "PRZYRODA ZIMOWĄ PORĄ" (skrót: PZP).

Wysłałam pod wskazany adres trzy zdjęcia:

 

2) Zelich_Hanna_PZP_2 - „OSTATNIE DWA … A POTEM - GŁÓD?”. Kwiczoł (Turdus pilaris).

Dzień 1 stycznia 2020 r.  - ludzie po sylwestrowej nocy spali, a stadko kwiczołów żerowało na resztkach owoców jarząbu szwedzkiego. Na Ursynowie, gdzie mieszkam, rośnie mnóstwo tych pożytecznych drzew. Na ogół mają bardzo dużo owoców, dzięki czemu kwiczoły, szpaki, jemiołuszki a także drobne wróblowe, żywią się nimi aż do przedwiośnia. Po suszy w 2019 r., jarząby nie obrodziły tak obficie. Stadko kwiczołów wymiotło smakołyk bardzo szybko. Kwiczoł ze zdjęcia smętnie patrzy na dwie ostatnie czerwone kulki. Jestem przekonana, że wtedy z niepokojem myślał o nadchodzących dniach zimowych … Na szczęście, zima nie dokuczyła nikomu.

3) Zelich_Hanna_PZP_3 - „JA - WRÓBEL!”. Wróbel (Passer domesticus).

Mam słabość do wróbli. Nawet założyłam dla nich specjalną stronę na Facebooku „Kochany wróbel”.
A 20 marca br., jak zawsze, obchodzimy Międzynarodowy Dzień Wróbla. Samce, choć jawią nam się jako szare, wciąż zajęte poszukiwaniem pokarmu, mało atrakcyjne ptaszki, w sezonie godowym nabierają barwy.  Mocno rzuca się w oczy czarny krawacik i śliniak samca macho, maska Zorro na oczach dodaje wróblowi powagi,  jego szara czapeczka prawie świeci w słońcu, a brązy - apetycznie rudzieją. Taki wróbel przybiera hardą postawę wobec konkurentów a w oczach samiczek nabiera znaczenia i po prostu MUSI się podobać.
Mnie wprost trudno przestać się zachwycać wróblami (bo samiczki też mają mnóstwo uroku).

Wróbel sfotografowany 2 stycznia 2020 r. Aż dziwne, że wokół tyle zielonych listków. Ale, taką mamy zimę … ;)

Głosowanie w tym konkursie odbędzie się na najbliższym zebraniu członków Okręgu Mazowieckiego ZPFP, a potem - będzie wiadomo, kto zdobył jedną z trzech nagród, a kto wyróżnienie ... Może ja - też?

Tylko kiedy będzie możliwe zebranie się w większej grupie? Na razie koronawirus nie przestaje nam grozić, straszyć, ba! przerażać! 

Zaledwie 2 dni temu dowiedziałam się o ciekawym, pasującym mi, konkursie zorganizowanym przez Stowarzyszenie "LUDZIE Z PASJĄ" z Ostrowi Mazowieckiej. Konkurs nazywa się "Ptaki w krajobrazie jesienno-zimowym" i kończy się jutro! Zdążyłam.

Należało wysłać jedno zdjęcie oraz skan Karty Zgłoszenia.
Dziś zgłosiłam wybrane zdjęcie, które zatytułowałam:  

„WRONA SIWA PO KĄPIELI”. 

Pojawił się drobny problem: jak odróżnić krajobraz jesienny od zimowego, skoro  w tym roku zimy u nas nie było? Jednodniowa zamieć i kilka nocy z lekkim mrozem - to tyle z zimy. Nie mam więc zdjęć ptaków na śniegu ani skulonych z mrozu na gałęziach drzew. Dla nich to może lepiej, ale dla przyrody …?

Wszędzie mamy klimaty jesienno-wiosenne i takie też zdjęcia dominują.  Trochę więcej opadów było,  co stwarzało dla ptaków warunki do częstych kąpieli. Wiadomo, że ptaki uwielbiają się kąpać (robiły to również w zimie, kąpiąc się w śniegu).

 Na moim zdjęciu, wrona siwa po wyjściu z wody, poniżej w rowie. Szczęśliwa, ale mokra.  Stojąc na szeleszczących, suchych, jesiennych liściach
uruchamia swój zwyczajowy młynek z piór,
rozpylając aerozol kropelek w powietrze. Wygląda zjawiskowo, lśniąca, w najeżonym czarnym kapturze, ze zlepionymi piórkami wokół oczu i sterczącymi pod brodą. 

Uznałam, że to zdjęcie poleci na konkurs, pokazując z jaką pasją wrona się osusza po kąpieli. A jednocześnie - jest to zdjęcie wyrazem mojej pasji fotograficznej i ukochania ptaków, które obserwuję i uwieczniam na zdjęciach. 

Pozdrawiam serdecznie LUDZI Z PASJĄ!

 Hanna Żelichowska

Obserwatorka i fotografka ptaków

Moje zdjęcie gawronów w czułej pozie, zostało wybrane Zdjęciem Dnia wortalu przyrodniczego www.birdwatching.pl

Bardzo mnie cieszy ten fakt oraz to, że
gawrony zostały docenione.  One są chyba najmniej lubiane przez ludzi ze wszystkich krukowatych
przebywających w mieście. Nawet istniejące prawo obejmuje gawrony miejskie jedynie ochroną częściową, kiedy gawrony na terenach podmiejskich i wiejskich są objęte ochroną całkowitą.

A sytuacja gawronów wcale nie jest tak różowa. I nie jest ich tak dużo, jak się niektórym wydaje,
kiedy widzą dziesiątki gawronów przesiadujących
zimą na wysokich, bezlistnych topolach i lipach.
To są często, liczni, goście ze Wschodu. Te gawrony już odleciały (a to dopiero początek marca 2020 r.) - wróciły do siebie! I zrobiło się smutno i cicho.

Badania ornitologiczne, m.in. te prowadzone w ramach Monitoringu Ptaków Lęgowych  w Polsce wykazały, że populacja gawronów w ciągu 10-lecia (do r. 2018) spadła o ponad 40% (dokładnych danych nie pamiętam). I nadal ich liczba spada. Co się dzieje?!! Dlaczego?!
Otóż, gawronom potrzeba bezpiecznych miejsc na lęgi i pokarmu. Jedno i drugie jest w niedostatku. Ludzie przeganiają gawrony ze swoich osiedli, bo przeszkadza im hałas, jaki stwarza rozgadana kolonia gawronów; przeszkadzają też odchody spadające z drzew na chodniki, skwery, ubrania ludzi, a czasami nawet - na wózki z dziećmi. Na kolonie gawronów ludzie nasyłają sokolników z ptakiem szponiastym (na uwięzi). To jest broń naturalna, ale nienaturalnie uporczywa, natrętna i codzienna ... Aż do skutku. Bo oczywiście, gawrony dają się przepłoszyć i rozprzestrzeniają się na bardzo małe grupki po 2-3 pary. Zakładają gniazda na wysokich drzewach i teoretycznie mogą się już rozmnażać, tylko że .... brak jest pokarmu do wykarmienia piskląt! Do wychowania gawronów na zdrowe i dorodne oraz szczęśliwe gawrony.  

Każdy powie, że gawrony jedzą wszystko, więc co za problem?  Dostęp do koszy na śmieci, śmietników i terenów zaśmieconych wokół - jest. Mogą się pożywić. Może i tak, ale tylko dorosłe. Piskląt żaden rodzic nie będzie karmił bułami, pizzą czy makaronem. A przynajmniej - nie tylko tym. Pisklę musi dostać pożywne mięso. A gawrony nie za bardzo umieją polować na wróble czy sikorki. Padlina zdarza się czasami, ale tu sroki i wrony są szybsze.
Jeśli w pobliżu jest ciek wodny to i zwierzątko wodne się może trafić. Może też szczęściarzowi uda się wygrzebać z gleby dżdżownicę czy inne smakołyki.
Ale, to mało. Stąd problemy gawronów miejskich.

To niech wrócą na wieś, powie jakiś dowcipniś lub osoba całkiem nieżyczliwa ...  Hmmm, ale tam
kiepsko z drzewami, nie ma warunków, żeby założyć kolonię. W lesie gawrony nie czują się dobrze. Tu jest konkurencja ze strony myszołowów, kruków czy krogulców. Gawrony wolą miasto, bo jednak i cieplej w murach, i jakoś z pokarmem chyba łatwiej.

Jak widzicie, niełatwe jest życie gawronów. :(
Za to pięknie się kochają :)

http://www.birdwatching.pl/galeria/ostatnio-dodane/zdjecie/140366

Z dniem 2 lutego 2020 r. (02 02 2020) zostałam przyjęta
do Związku Polskich Fotografów Przyrody Okręg Mazowiecki (ZPFP OM).

Trzy miesiace trwało moje terminowanie ... od października 2019 r., kiedy złożyłam deklarację, 2 zdjęcia do legitymacji i 20 zdjęć kandydackich.

W tym czasie trzy razy pokazałam swoje zdjęcia na zebraniach członków ZPFP, raz uzyskałam wyróżnienie w konkursie fotograficznym dot. barw jesieni, przsłałam swoje zdjęcia na baner Okręgu Mazowieckiego i od marca 2020 jedno z nich (kormorany zimą na Wiśle) pokazuje się na sliderze.

W deklaracji członkowskiej trzeba było pokazać:
A. "Dotychczasowe ważniejsze publikacje prac fotograficznych":
1) Fundacja EkoRozwoju – kilkanaście gatunków ptaków zilustrowanych moimi zdjęciami w internetowym katalogu ptaków;
2) ilustracje w publikacji wydanej przez Starostwo Powiatowe w Kościanie pt. „W krainie ptaków Dezyderego Chłapowskiego” (2011) + strona internetowa dot. przyrody + zdjęcia do ścieżki przyrodniczej;
3) zdjęcia ptaków miejskich na ulotkach i plakatach Ptasiego Patrolu Fundacji „Noga w Łapę”, udostępniane do prelekcji, wykładów kolegów i koleżanek ornitologów, do ilustracji w czasopismach PTAKI, Ptaki Polski, Przyroda Polska, a nawet w Przyjaciółce;
4) udostępnione zdjęcia ptaków do realizacji pozawarszawskich ścieżek przyrodniczych;
5) zdjęcia i teksty w Magazynie „Salamandra” (wróbel, szpaki, sierpówki);
6) wywiady ze mną i cudze artykuły ilustrowane moimi zdjęciami ptaków miejskich m.in. w „HaloUrsynów.pl”.

B. Ważniejsze nagrody i wyróżnienia zdobyte w konkursach fotograficznych:
1) konkurs „Gazety Wyborczej – zdjęcie „Śpiewającej kawki” zajęło I miejsce i jeździło przez tydzień w metrze (2010)
2) konkurs „4 pory roku w Łazienkach” – zdjęcie sarenki (wyróżnienie) 2014;
3) konkurs Urzędu Dzielnicy Ursynów „Widokówka z Ursynowa” - II miejsce za „Różowego wróbla” (2015)
4) konkurs ZOO „W karmniku ptaków bez liku” – II miejsce (2017)
5) konkurs „Ursynów w obiektywie mieszkańców” – wyróżnienie za zdjęcie „Słonecznik balkonowy” (2017);
6) konkurs Akademii Dzikiej Ochoty i Zarządu Zieleni m.st. Warszawy „Ich miasto” (I i IV miejsca; 2019).

C. Ważniejsze wystawy (zbiorowe i indywidualne):
1) kilka moich zdjęć na wystawach zbiorowych w Bibliotece Publicznej w Gdańsku w 2012 i 2013/2014;
2) wystawa fotograficzna pokonkursowa portalu FOTOIK (3 zdjęcia; Włocławek 2014)
3) indywidualna wystawa fotograficzna (40 zdjęć) w Galerii Exlibrisu w Warszawie na Ochocie (2016);

D. Inne: swoje zdjęcia wykorzystuję m.in. do ilustracji moich pogadanek dla dzieci w przedszkolach, prezentacji na konferencjach i do prelekcji na zaproszenie np.  organizacji pozarządowych.

Prezentuję zdjęcia na www.birdwatching.pl.
Mam stronę internetową: www.ptakimiasta.pl;
Kilka stron na FB, min. „Ptaki na Stokłosach”, „Kanał Piaseczyński – ostoja ptaków”, „Kochany wróbel”.
Należę do OTOP, STOP, TP „Bocian”.

Zima w tym roku przeszła bokiem ... Tak się mówi o burzy, którą słychać, bo gdzieś daleko grzmi, nawet błyska, ale w rezultacie - nic nie było. U nas. Bo gdzie indziej szalała, jak się potem dowiadujemy z wiadomości.
Z zimą jednak stało się inaczej. Po prostu - nie było mrozów, śnieg nie padał, ziemia nie została skuta do głębi, nie zamarzły stawy, jeziora, ani oczywiście - rzeki. Od października do dzisiaj (22 lutego 2020) trawa na trawnikach jest zielona, widać pąki na drzewach, krzewy wypuszczają nieśmiałe listki, wiszą kity wypełnione pyłkiem leszczyny i innych drzew wiatropylnych, kwitną przebiśniegi, ranniki. Kiedy pamięć przypomina "Idzie luty, podkuj buty ...", w powietrzu i na ziemi czuje się wiosnę!

Jesienią 2019 r. dostałam z Urzędu Dzielnicy Ursynów 8 paczek po 5 kg kukurydzy, niełuskanego słonecznika i pszenicy - żeby w czasie ciężkiej zimy dokarmiać głodne i cierpiące chłody ptactwo wszelakie na Ursynowie, a zwłaszcza na Stokłosach, gdzie mieszkam. Czekałam w październiku na mróz (nie raz bywał i to siarczysty), czekałam w listopadzie na śnieg. Przed Bożym Narodzeniem  mówiło się, że jest szansa na białe Święta. Ni śniegu, ni mrozu, czasami deszcz. Wiemy, że deszcz jest bardzo potrzebny, bo generalnie susza w kraju. Ziemia chce pić, po upalnych miesiącach bez kropli wody. Więc deszcz - dobrze, niech pada. Tylko gdzie jest śnieg! Gdzie warunki wskazujące na kłopoty ptaków i usprawiedliwiające ich dokarmianie? No, niestety ... 

Podsypywałam zdrową mieszankę do osiedlowych karmników, nosiłam na miejsca gromadzenia się ptactwa. Bo przecież nie mogę zostać z ziarnem na lato. Gdzie trzymać? Może się zepsuje, lub ściągnę jakieś myszy albo szczury do piwnicy? Moje maluchy, czyli modraszki, bogatki, wróble i mazurki też dokarmiałam i dokarmiam nadal (trochę mniej intensywnie), bo im w zimie generalnie jest trudniej. Brak owadów i nasiona zjedzone. Ale gołębie, wrony, sroki, kawki, gawrony i cała rzesza krzyczących wniebogłosy mew - czy one też są głodne, kiedy zima taka byle jaka?

Redaktorka z Haloursynów.pl, Anna Łobocka zadzwoniła do mnie na początku lutego 2020 r. z  pytaniem: "dokarmiać gołębie czy nie dokarmiać?" a w ogóle, co ja myślę o gołębiach na Ursynowie? Ja mówiłam długo i pokrętnie, bo stanowisko w różnych sprawach związanych z gołębiami mam jasne, jednak nie wszystko pasuje do wymowy tekstu redakcyjnego. Więc Pani Redaktor wybrała z tego telefonicznego wywiadu niewielki fragment do swojego artykułu, który ukazał się 7.02.br. pt.: "Gołębie "stołówki" zaśmiecają krajobraz Ursynowa".  Za chwilę przytoczę ... A na razie, podzielę się z Czetelnikami tym, comyślę o gołębiach i ich sytuacji ...

Po pierwsze: lubię gołębie, podobają mi się, są ładne i miłe, mają ładne oczy i kolorowe upierzenie.

Po drugie: uważam, że gołębie miejskie są mądre, elastyczne, świetnie sobie radzą w miejskiej dżungli. Ich upór i swoistą "namolność" uznaję za walor, świadczący o zdolnościach przystosowawczych.

Po trzecie: są wszystkożerne, czyszczą teren z paskudnego jedzenia pod śmietnikami i w rejonie barów, kiosków z jedzeniem, znajdują jedzenie wszędzie, radzą sobie a co najmniej, bardzo się starają nie zginąć a nawet rozmnożyć ...

Po czwarte: rozmnażają się intensywnie - twierdzi się powszechnie, ale tak naprawdę rzadko widujemy pisklęta gołębi i ich podloty. Więc jak to z nimi naprawdę jest, nie wiem. Fakt - gołębie są wszędzie i nic nie jest w stanie zahamować ich amorów w miejscach publicznych, o każdej porze dnia i nocy oraz roku. A gniazda z patyków potrafią umieścić nawet w miejscach uzbrojonych w paskudne metalowe kolce, wzmocnione jeszcze metalową spiralą!

Po piąte: gołębie robią dużo, często i wszędzie kupy, zanieczyszczając miejsca publiczne, piękne, zadbane i uczęszczane przez ludzi, łacznie z naszymi balkonami, parapetami, pomnikami i zabytkami. I to jest to coś czego nie lubi nikt, łącznie ze mną. Gołębie czasami wyglądają źle, są zabrudzone, poszarpane, wymizerowane, śpią i skulone siedzą na placykach, wyglądają na chore. Są również pełne rozmaitych insektów, a niektórzy twierdzą, że przenoszą choroby (brak dowodów na choroby ludzi po zakażeniu się czymś od gołębi; w każdym razie są to jakieś rzadkie, wyjątkowe przypadki).

Jakie z tego wynikają wnioski w sprawie podstawowego pytania: dokarmiać gołębie czy nie dokarmiać? I to nie tylko zimą ...

Oto moje stanowisko:  gołębie miejskie są ptakami, które żyją najbliżej człowieka i są od człowieka - pośrednio i bezpośrednio - uzależnione. Tak naprawdę, to gołębie należą do naszych najbliższych "braci mniejszych". Niestety, nie spotykają się z sympatią i nie szanuje się gołębi. Miasto ze swoją infrastrukturą i środowiskiem przyrodniczym jest siedliskiem gołębi miejskich. Władze miasta nie stosują żadnych metod zmniejszania populacji gołębi (nawet nie wiem, czy są takie cywilizowane metody?) ani się nimi nie zajmują w sensie ich leczenia, poprawiania ich kondycji, zapewniania im schronienia czy miejsc lęgowych. Wszystko, co dotyczy sytuacji gołębi w miastach (w osiedlach; generalnie w miejscach zamieszkania ludzi) zostało pozostawione Naturze i mieszkańcom. Zatem, od mieszkańców zależy czy będą gołębiom sprzyjać czy je prześladować. 
Uważam, że powinny być wyznaczone miejsca, gdzie gołębie dostaną zdrowe pożywienie. Duży, zadaszony karmnik wysoko ustawiony nad ziemią. Dostępne i rozsądnie usytuowane miejsce z wodą dla ptaków, co najmniej do picia. Jeśli jest fontanna, to należałoby wydzielić dla gołębi (i innych ptaków) miejsce do kąpieli. Woda jest ogromnie ważna zarówno w lecie, jak i w zimie! W dużym stopniu za takie miejsca powinny odpowiadać służby miejskie oraz zarządcy danego terenu (spółdzielni, wspólnoty mieszkaniowej itp.). Wymagane jest sprzątanie i ewentualnie odkażanie (ekologiczne) takich miejsc, wymiana wody, czyszczenie karmników (usuwanie masy zepsutego pieczywa, sałatek jarzynowych z majonezem, zepsutych wędlin, skisłego makaronu, góry ziemniaków, wszelakiego jedzenia jakie ludzie wynoszą ze swoich domów). Gołębie i inne ptactwo przy okazji, powinny otrzymywać kasze, pszenicę, kukurydzę, groch, płatki owsiane, inne ziarna i zboża ...  Dla zdrowia i poprawy ich kondycji. Nie będą wtedy nosicielami chorów (przynajmniej w mniejszej skali).     

Teraz pytanie - czy przez cały rok? Moim zdaniem: nie, jedynie w okresie zimowym, czyli np. od października/listopada do marca/kwietnia. W pozostałym okresie, ewentualnie w czasie długotrwałej suszy (woda na pierwszym miejscu!) lub intensywnych deszczów (sucha karma zbożowa!).

Wiem, że celem artykułu Pani Anny Łobockiej było naświetlenie problemu dokarmiania gołębi wszędzie, dużo i często - chlebem  i bułkami przez starszych ludzi, którzy kupują nadmiar pieczywa, a potem - przynoszą ptakom, "żeby się nic nie zmarnowało". Co do pieczywa, jako uzupełniającego elementu diety w okresie wiosenno-letnio-jesiennym, to ja myślę, że można to jakoś zaakceptować. Pod warunkiem, że pieczywo jest minimalnie solone, nie spleśniałe, pokrojone naprawdę drobniutko i wysypywane tam, gdzie nic innego nie leży. Nadmiar się psuje, niekonsumowany - zaśmieca teren.
Nie ma zgody na rzucanie gołębiom jedzenia wszędzie a na dodatek, w miejscach publicznie uczęszczanych, jak narożniki ulic (niebezpieczeństwo kolizji z samochodami w przypadku spłoszenia stada gołębi), skwery osiedlowe i przedepty (tam często jest klepisko, które po deszczu staje się bajorem pełnym błota; nie ma szans na zachowanie elementernaje higieny takiego miejsca, posprzątanie zepsutej masy jedzenia czy śmieci) oraz dojścia do śmietników (śmieci plus dokarmianie gołębi = sytuacja nie do wytrzymania pod względem czystości i wyglądu).

Więc jeszcze raz: dokarmiać, przede wszystkim w zimie; karma zdrowa, wieloskładnikowa; wydzielone, specjalnie przygotowane do dokarmiania miejsce; sprzątanie i czyszczenie; do jedzenia - utrzymywanie czystych miejsc z wodą.

Gołąb miejski - niech nas zdobi i cieszy, bo to naprawdę piękny ptak o wyrazistej sylwetce. A nawet, powiem więcej - nasz stosunek do gołębi mówi o poziomie naszej wrażliwości i człowieczeństwa. Trzeba pokochać gołębie!

W artykule, o którym wspominałam, jest taki fragment:

"Nie dokarmiać resztkami! Dla ursynowskiej miłośniczki ptaków, która je obserwuje i fotografuje, osoby, które dokarmiają ptaki w nieodpowiedzialny sposób, szkodzą zamiast pomagać. - Jeśli ktoś wyrzuca starą zupę, smażone ziemniaki lub inne resztki z obiadu pełne soli, albo też spleśniałe bułki czy chleb, to musi wiedzieć, że od tego ptaki chorują. Widać potem jak stoją osowiałe czy zataczają się. Dlatego potrzebna jest edukacja, by nie karmić ptaków resztkami ze stołu - mówi Hanna Żelichowska.".

https://www.haloursynow.pl/artykuly/golebie-stolowki-zasmiecaja-krajobraz-ursynowa,14089.htm

27.01.2020

Wysłuchałam opowieści Arkadiusza Szarańca w filmiku opublikowanym dziś na Facebooku. Mieszka na Mokotowie, przy pl. Zbawiciela, a tam też są wróble.    

I jak wszędzie, wróble są wciąż głodne, a zimą – nawet tak słabą jak teraz -  szczególnie.
Spodobał mi się A. Szarańca pomysł malutkiego karmnika, typu łupina orzecha kokosowego, dla małych ptaszków. Karmniczek, wypełniony ziarenkami słonecznika, świetnie się sprawdza. Chmara wróbelków odwiedza ten balkon i korzysta z  radością.

Jednak, jak znam gołębie na swoim osiedlu, to one i stąd by potrafiły słonecznik wydziobać, nie mówiąc o sikorach. Te zdominują każdy karmnik ... Na uszach staję, żeby wróble maksymalnie podkarmiać, więc mam karmniki: średni, mały, walec z ziarnem, kule tłuszczowe i karmniki wiszące na drzewach ...

Myślę, że opcji jest sporo i choć konkurencja (gołębie) nie śpi, to jednak wróbelki sobie radzą :)  

Karmnik w formie walca wydaje się bardzo dobrym rozwiązaniem … Hmmm, tak było.
 
To było jakiś czas temu. W tym roku, gołębie już potrafią przytrzymać się łapkami takiej zielonej żerdki i wyjadają słonecznik z walca ... Złoszczę się, ale z drugiej strony - podziwiam gołębie.  

Niektóre wykazują się ogromną pomysłowością, determinacją i zdolnościami akrobatycznymi w zdobywaniu pokarmu. To żadna sztuka zjeść bułę! le wyjadać słonecznik przeznaczony dla wróblaków, to jest wyzwanie! I gołębie dają radę :)